Pomimo, wbrew i na przekór 😁

Cześć i czołem 😃 

           Piękna niedziela była i się pogada zmyła... Nie wiem jak wam, ale mi jak słońce nie grzeje na niebie to opadam z sił. Dosłownie. To taki mój napędzacz energetyczny który mnie ładuje. Powaga! 

           Ostatnie dni, tygodnie pokazały czego w moim życiu brakowało mi najbardziej. Wystarczyło, aby słońce trochę przygrzało, pogoda nabrała innych barw i mój organizm nabrał mocy. Uwielbiam wiosnę, kocham świat który budzi się do życia, kolory natury i fakt, że wsiadam w auto i ruszam gdzie mnie oczy poniosą. Lubię ludzi, ale czasami pewnie jak każdy z nas potrzebuje też samotności. 

           Zaczęłam zwracać jak zapewne zauważyliście po moich wpisach - większą uwagę na swoją kondycję fizyczną, która aż wstyd głośno mówić zapuściła się strasznie. Ale jak powiedziałam A to musiałam zrobić krok do B, który zaprowadził mnie do mobilizacji w ćwiczeniach. Nie należę do osób, które marudzą, ale na boga żebyście wiedzieli przez co Ja przechodziłam przez pierwszy tydzień czasu 😳🙈🤣  Zapisałam się na lipcowy RESOSuwałki Bieg na 5 km i jak zaczęłam wdrażać w życie lekkie treningi i ćwiczenia to myślałam, że umrę w butach! Moje ciało walczyło z mega zakwasami, a Ja chwilami już zastanawiałam się na cholerę mi to wszystko. W takich momentach jak grom z jasnego nieba pojawiają się obok mnie osoby, które wyczuwają na kilometr zmianę mojego nastawienia i porządnie mną wstrząsają. Żadne "będzie dobrze" tudzież "dasz radę" nie zdają wtedy najmniejszego rezultatu jak nie usłyszę "przestań chrzanić głupoty i weź się w garść". Podejrzewam, że pewnie niejedna z Was  odeszłaby z wielkim fochem - Ja traktuje to jak napędzacz i wstaje na nogi! Życie ukształtowało mnie już na tyle, że nie potrzebuję dopieszczania, a właściwego pokierowania. Cenie to w ludziach bardzo, tak samo jak fakt szczerości jeśli coś robię źle.

          Ale wracając do tych moich ćwiczeń... Wczoraj mój organizm definitywnie powiedział STOP. Więc chcąc nie chcąc odpoczywam. Chwilę ❤ Odgrzebuję materiały uczelniane, bo jak zdałam sobie sprawę ile prac zaliczeniowych muszę napisać z podyplomówki do końca czerwca to za głowę się złapałam. A i struktura na pracę magisterską się dopomina... Istne życie na krawędzi 😈🤭 

Ale wy wiecie, że to jest coś co kocham w życiu najbardziej na świecie! 

Gdzie kwitnie kwiat - musi być wiosna. A gdzie jest wiosna, wszystko rozkwita.

 

I znowu się zapuściłam tutaj...

           ale to tylko dlatego, że brak mi czasu 😄 Czyli czas, który wprost uwielbiam w swoim życiu! To naturalne zmęczenie, ten wszędobylski stan gdzie robisz kilka rzeczy na raz (który podobno tylko kobiety są w stanie ogarnąć) Czuję, że żyję! Tak na maxa. Całą sobą.

           A to wszystko za sprawą wiosny. Czekałam na nią już od dawna, bo wiedziałam, że pobudzi mnie do życia. To właśnie ją sobie wymarzyłam na swoją transplantację serca, która rzecz jasna się udała w marcu. I jak ruszyłam z kopyta to nie ma mocnych, żeby coś mnie zatrzymało. 

           Na początku do mojej głowy zawitał pomysł zrobienia kursu na instruktora Nordic Walking. Biłam się z myślami za i przeciw i tu z pomocą nadeszła moja motywacja, która popchała mnie do przodu. Ponad 8 godzinne szkolenie zrobione, certyfikat uzyskany i pomijając fakt, że na drugi dzień ledwo z łóżka wstałam takie zakwasy miałam, to radość z kolejnego kroku niezastąpiona. 

           Wtedy jednak coś też we mnie pękło. Kiedy dotarło do mnie, że moja sprawność fizyczna jest w tak fatalnym stanie, że zaczęłam dosłownie kuleć z wysiłku po raz kolejny zawzięłam się w sobie. Gdzieś z oddali dochodziły mnie słuchy, że to jednemu już żyły pozapychało, to ktoś inny stenta ma wstawionego zaczęłam obsesyjnie myśleć o swoich serduchu. We wrześniu kolejna koronarografia i jak pomyślę o tym, że w badaniu mogłoby wyjść coś złego, to dostaje wstrząsu na samą myśl. I znowu ta niepewność co zrobić, jak sobie z tym poradzić jakby gdyby coś... Tak więc wstając któregoś pięknego dnia stwierdziłam, że no w dupę! przecież nie mogę tak się zapuścić do licha. I uwierzcie mi, że jak Ja już się uprę to klękajcie narody ale nic i nikt nie jest w stanie tego zmienić 😊

          Zaczęłam więc chodzić z kijkami, robić pomału trasy leśne po 2-3 km, pomału truchtam bo zapisałam się na letni suwalski bieg 5 km (przy czym moi znajomi łapali się za głowę wiedząc jak nigdy nie lubiłam biegać) rozkładam sobie mate w domu zakładając strój sportowy i ćwiczę! I chyba nigdy nie byłam tak szczęśliwa jak teraz. W między czasie ogarniam pomału swoją pracę magisterską i pracę dyplomową, bo podyplomówka również się gdzieś pojawiła na horyzoncie. A gdzieś w rękawie mam też kolejne fantastyczne rzeczy do zrobienia i tylko czekam na zielone światło, bo wiem jak bardzo potrzebuje tej pozytywnej adrenaliny do funkcjonowania.  

Tak więc sami widzicie...

Żyję, mam się naprawdę super i jestem szczęśliwa. Nie mam czasu na sprawy, które zabierają mi niepotrzebną energie, nauczyłam się omijać ludzi którzy nic nie wnoszą do mojego życia. Dbam o tych, których kocham i cenie.  Nic więcej do szczęścia mi nie potrzeba. 

Bo resztę mam głęboko w .... 😃