To już 50 dzień.
Dzień nowego, lepszego życia. Tyle obaw miałam wcześniej, tak się bałam, a teraz wszystko poszło w zapomnienie. Korzystam z życia ile mogę. Dużo spaceruje, coraz więcej zajmuję się domowymi sprawami i żyje najlepiej jak potrafię! To jest niesamowite, jak spotykam swoich znajomych, którzy zwracają uwagę na to jak teraz wyglądam- jak rozmawiam, ile mam energii. I tym dodają Mi więcej sił.
Wczoraj poszliśmy sobie na rodzinny spacer w odwiedziny do rodziców. Jak Mi się wydawało podążałam normalnym rytmem. Tak lekko Mi się szło, że nawet nie zauważyłam kiedy zostawiłam męża z dziećmi w tyle. Więc delikatnie mówię:
-Co tak pomału idziecie??
-My?? To Ty wyskoczyłaś jak z procy i teraz Cie gonić musimy.
I zaczęłam się śmiać. Jak szalona, bo nie pamiętam w swoim życiu takiej sytuacji, żebym była pierwsza na wybiegu. Co za radość! Nie do opisania.
Za dwa Dni znowu jedziemy na Śląsk. To już 6 biopsja będzie. Już nawet nie chce Mi się myśleć i analizować na kogo tym razem trafię. Obiecałam sobie tylko, że na pewno nie dam się zbadać temu sadyście jak przyjdzie. A reszta niech robi co chce. W końcu i tak muszę się temu poddać. Ale wybór lekarza mam, więc dobre chociaż cokolwiek. Przy okazji chciałabym też porozmawiać z lekarzem, który się opiekował Mateuszem podczas jego pobytu w szpitalu. Co w końcu postanowili i jakie dalej zastosują leczenie. Ten temat spędza Mi codziennie sen z powiek. Wiem, że z czasem będzie go czekało takie samo przeżycie jak Mnie, ale to jest twardy zawodnik i na pewno da sobie radę. Jak to czasami się mówi- jaki rodzic, takie dziecko. W tym przypadku chyba się sprawdza.
Dziś mieliśmy piękną pogodę. Wybraliśmy się więc jeszcze z siostra i jej rodzinką w plener, posiedzieć i powdychać świeżego powietrza. Dzieci się wyszalały, Ja odpoczęłam od natłoku myśli związanych z podróżą...Dobrze Nam wszystkim to zrobiło. Od dziś coraz więcej takich wyjazdów...
Trzeba zacząć żyć!
Na pełnych obrotach.
